موپیروسین و تتراسایکلین هر دو آنتی بیوتیک هستند. اما برای انواع مختلف عفونت ها کاربرد دارند. در نتیجه نحوه ی تجویز آنها نیز متفاوت است. موپیروسین یک آنتی بیوتیک موضعی است که در درجه اول برای عفونت های پوستی مانند زرد زخم استفاده می شود. تتراسایکلین یک آنتی بیوتیک با طیف اثر وسیع تر است که اغلب برای درمان عفونت ها در قسمت های مختلف بدن، از جمله عفونت های تنفسی، ادراری و پوستی به کار گرفته می شود.
آشنایی کلی با تتراسایکلین و موپیروسین
تتراسایکلین: داروی آنتی بیوتیکی با طیف وسیع، موجود به شکل قرص و کپسول (گاهی پماد چشمی). بیشتر برای عفونت های باکتریایی عمقی یا گسترده توسط پزشک تجویز می شود. البته دوز پایین آن برای تهیه بدون نسخه نیز در دسترس است.
موپیروسین: آنتی بیوتیک موضعی به شکل پماد، مناسب برای عفونت های پوستی سطحی، زخم ها و سوختگی های خفیف.
تفاوت اصلی این دو دارو در نحوه مصرف و عمق اثربخشی است؛ تتراسایکلین سیستمیک عمل می کند، در حالی که موپیروسین فقط روی محل زخم یا عفونت پوستی اثر می گذارد.
تتراسایکلین برای درمان چه مواردی استفاده می شود؟
آکنه های چرکی و گسترده
عفونت های تنفسی و گوارشی
برخی عفونت های تناسلی (مانند کلامیدیا)
آبسه ها و فیستول های مقعدی
عفونت های شدید پوستی و بافت نرم
این دارو به دلیل اثر سیستمیک، برای مواردی که عفونت عمیق یا گسترده است، گزینه اول محسوب می شود.
موپیروسین برای درمان چه بیماری هایی مناسب است؟
زخم های سطحی پوست
سوختگی های خفیف
بریدگی ها و خراش های آلوده
عفونت اطراف ناخن یا زخم های جراحی سطحی
التهاب پوستی اطراف واژن
ترک ها و زخم های سطحی اطراف مقعد
پماد موپیروسین برای درمان سریع و موضعی بسیار موثر است، اما در عفونت های عمیق یا گسترده کافی نیست.
کاربرد تتراسایکلین و موپیروسین در مشکلات واژن
در ادامه به صورت تفکیکی، به طور کامل به مقایسه مصرف این دارو برای بیماری های واژن پرداختیم:
تتراسایکلین
برای برخی عفونتهای باکتریایی واژن (مثل کلامیدیا) تجویز میشود.
به شکل خوراکی مصرف میشود و بهطور سیستمیک باکتری را از بین میبرد.
موپیروسین
روش های اثرگذاری پماد موپیروسین برای بیماریهای واژن شامل موارد زیر است:
داخل واژن استفاده نمی شود، اما برای زخم ها یا التهاب اطراف واژن مناسب است.
نظرات
ارسال یک نظر